sen asksin

Önceleri kalp atışı diye vururdu
Varlığın göğsümde…
Yavaş yavaş alıştım sana
Ve “paldır küldür” aşık oldum
Ya da tam tersi hatırlamıyorum
Her şey bazen küçük bir gülümseyişin
Bazen kaçamak bir bakışınla başladı
Küçük bir çocuğun güvenli bakışıydın gözlerimde
Dağ gibiydin , candan öteydin
Huzur bulabilirdi insan senin kuytularında
Ve güvenle yüzebilirdi karasularında
Kocaman bir denizdin sen
Bir yolu olmalıydı sana ulaşmanın
Önce yavaş yavaş
Sonra hızlı adımlarla koştum
Dudağının kenarındaki incecik bir çizgiye tutundum ilkin
Sonra gülüşüne gözlerinin

Şimdi her akşam gidiyorsun ya
Ait olmadığın –sana sahip- bir hayata
Aklım , ruhum yüreğim hep birlikte
Toplayıp pılı pırtısını yürüyor ardınsıra
Her akşam sen giderken
Bana kalan boş bir beden

Son cümlem, her gece bu yüzden,
Rumi misali dudaklarımdan dökülen
“ne olur, bir gececik çalma ayrılığın kapısını”
yoruldum başkalarından çalınmış zamanları
hırsız misali seninle paylaşmaktan
bize ait zamanlara hasretim
bize ait bir hayat istiyorum sevdiğim…

gece gümüşi bir renge çalmış
öyle parlak ay ışığı
küçük bir noktasın gecede
küçücük bir nokta bile değiliz evrende
oysa öylesine kocamansın ki yüreğimde
kalbimde dağsın sen, yaslanmış kendine
dağsın sen devrilmezsin
denizimsin…..

bu gece uyku tutmadı
sayıp sayıp bıraktım eteğime topladığım yıldızları
seni düşündüm
kalbini kanatan sızılarını, acılarını
sızıların yüreğimi acıtıyorsa hatta kanatıyorsa
sensiz yalnızsam ait olmadığım kalabalıklarda
aşksın sen…

e. n. k.
26haziran2009 03.30